“Tradycja jest rozumem całego narodu, przesianym z jednego wieku w drugi.” – Ricarda Huch
Topienie Marzanny to staropolski zwyczaj ludowy, obchodzony z nadejściem wiosny, symbolicznie żegnający zimę i przywitać nowy, ożywczy sezon. Marzanna, kukła zwykle wykonana z słomy i ubrana w starych, często zniszczonych ubraniach, reprezentuje zimę i wszystko to, co z nią związane – chłód, mróz, krótkie dni. Tradycja ta ma korzenie słowiańskie i jest żywo kultywowana w wielu regionach Polski, choć zauważalne są różnice w sposobach obchodzenia tego zwyczaju.
Proces “topienia” Marzanny polega na uroczystym przemarszu, podczas którego mieszkańcy danego terenu, często dzieci, niosą kukłę do najbliższego zbiornika wodnego – rzeki, jeziora czy nawet kałuży. Tam, z różnymi ceremoniałami, Marzanna jest “topiona” – czyli wrzucana do wody lub spalana, a popioły wrzucane do wody, co ma ostatecznie “odpędzić” zimę.
Zwyczaj ten ma na celu nie tylko symboliczne pożegnanie zimy, ale również jest wyrazem radości z nadejścia wiosny, odrodzenia przyrody i nowego początku. W wielu miejscach topienie Marzanny połączone jest z jarmarkami, festynami i innymi formami świętowania, podczas których ludzie mogą cieszyć się pierwszymi oznakami wiosny, wspólnie spędzać czas i dzielić radość z odradzającej się natury.
